|
    
Krótka historia kung
fu
Sztuki walki, a wśród
nich kung fu, od zawsze były nieodłącznym elementem kultury i cywilizacji państw
Dalekiego Wschodu. Dlatego też historia kung fu jest niemal tak samo długa, jak
historia cywilizacji tamtego rejonu świata.
Początkowo techniki walki były wykorzystywane głównie do
obrony przed zwierzętami, jednak z czasem coraz większego znaczenia nabierała samoobrona przed drugim człowiekiem. Na
podstawie wcześniej zdobytej wiedzy na temat rodzajów broni, anatomii
człowieka, taktyki walki, a także tańca, z biegiem lat zaczęły powstawać
pierwsze układy ruchów, nazywane ćwiczeniami formalnymi, a obecnie bardziej
znane jako formy. Do dziś obecne są
one niemal w każdym stylu kung fu i stanowią one podstawę większości koncepcji
walki.
Przez długie lata władcy cenili sobie wiedzę mistrzów sztuk
walki, znajdując dla niej liczne praktyczne zastosowania. Jednak z czasem coraz
większą wagę przywiązywano do umiejętności posługiwania się różnymi rodzajami
broni oraz do znajomości taktyki. Dla władców nie było już tak bardzo istotne,
żeby żołnierze potrafili skutecznie
bronić się w walce wręcz. Spadek znaczenia tego rodzaju umiejętności omal
nie doprowadził na początku naszej ery do zaniknięcia sztuk walki.
Sztuki walki
narodziły się w klasztorze Shaolin
Lepsze czasy nadeszły dzięki dwóm postaciom: Hua Tuo i Da
Mo. Pierwszy z nich był chińskim lekarzem żyjącym II i III wieku n.e. Hua Tuo uważany
jest za pioniera tradycyjnej chirurgii oraz mistrza akupunktury. Pacjentom
zalecał opracowany przez siebie zestaw
ćwiczeń wuqinxi oparty na ruchach pięciu
zwierząt żurawia, małpy, jelenia, niedźwiedzia i tygrysa.
Ponad wiek później w dolinie pod szczytami Shaoshih cesarz
Su Wen z północnej dynastii Wei (220r. - 265r.) rozkazał wznieść klasztor dla
mistrza Bhadry. Budowla została nazwana "Młodym Lasem", czyli po
chińsku Shaolin si, dziś powszechnie
znany jako kolebka kung fu. Po wielu
latach istnienia klasztoru, ok. 527 roku przybył do niego mnich z Indii. Pochodzący
z książęcego rodu buddyjski mistrz o imieniu Bodhidharma w kronikach wspominany
jest również pod imionami But Tor, Dat Mor lub właśnie Da Mo.
To on wprowadził do
rutyny klasztoru naukę sutr, higieny i medycyny oraz, co najważniejsze, naukę
technik wywodzących się z wuqinxi, czyli ćwiczeń opracowanych przez żyjącego
kilka wieków wcześniej lekarza Hua Tuo.
Celem tych ćwiczeń miało być opanowanie własnego ciała. Chociaż nie zawierały
one elementów walki i bardziej przypominały jogę, to były pierwszym krokiem w
stronę wprowadzania treningu fizycznego, najpierw w Shaolin si, a potem w innych klasztorach.
Wyuczone techniki z czasem zaczęto stosować w walce. Mnisi z klasztoru Shaolin stali się znani
ze swoich niezwykłych umiejętności posługiwania się kijem w walce. Oprócz
tego zasłynęli z rozwinięcia metod walki wręcz. Techniki zostały zaczerpnięte z
obserwacji przyrody. Wzorowano się na ruchach tygrysa (techniki rozwijały układ kostny), lamparta (zwiększały siłę), węża
(uczono się od niego giętkości i energii wewnętrznej qi), żurawia (ćwiczenia wzmacniały układ nerwowy i ścięgna) oraz mitycznego smoka, który symbolizował on
doskonałość duchową. Z biegiem czasu liczba zwierząt, których ruchami się
inspirowano zwiększyła się do dziesięciu. Wszystkie ćwiczenia stanowiły spójny
system, a codzienny trening oraz twarde życie klasztorne dawały niespotykane efekty.
Skuteczność w walce przyniosła mnichom z Shaolin Si ogromną sławę, która z
biegiem lat obrosła licznymi legendami. Jedna z nich opowiada o tym, w jaki
sposób testowano umiejętności mnichów.
Podobno egzaminowany wchodził do Pawilonu Archatów, gdzie stało 36 drewnianych
manekinów, a każdy z nich był przygotowany do zaatakowania adepta jedną z 36
technik. Aby zdać egzamin należało przejść przez pawilon, broniąc się i atakując
poprawnie wszystkie manekiny.
Przez długi czas przewaga twardej szkoły walki z klasztoru
Shaolin si i była niepodważalna. Jednak stare, często skostniałe formy oraz
rosnąca konkurencja powoli poddawały w wątpliwość słuszność tej dominacji.
Najbardziej aktywne okazały się style wyrosłe w środowiskach taoistycznych, zwłaszcza
ze sławnego ośrodka z góry Wudang.
Konkurencja dla styli
kung fu z Shaolin.
Na czym polegała opozycja szkół z góry Wudang? O ile w stylu
Shaolin quan największą wagę przywiązywano do siły i umiejętności ataku, o tyle
w szkołach z Wudangu kładziono nacisk na
zwinność i odporność na ciosy. Głoszono teorię, że szybkie i długie ruchy
mogą zostać odparte wolnymi i miękkimi. W przeciwieństwie do Shaolin quan,
który opierał się na pracy zewnętrznej,
szkoły Wudang podkreślały wagę pracy
wewnętrzną, której celem było wzmocnienie trzech czynników: jing - esencji życia, qi - energii
wewnętrznej oraz shen - ducha. Zhang Sanfeng jest uważany za pioniera wielu
styli miękkich, w tym bardzo popularnego taiji quan. Techniki walki
wypracowane w górach Wudang były pilnie strzeżone i przekazywane jedynie
niewielkiej grupce praktykujących. Ta tajemniczość omal nie doprowadziła do
zupełnego wymarcia stylu, bo jako mało rozpowszechniony i nigdzie nie opisany,
łatwo mógł zaginąć, gdyż nieliczni mistrzowie często umierali bez następców.
Obok Shaolin i Wudang w Chinach powstał jeszcze jeden ważny ośrodek
sztuk walki. Był nim zespół buddyjskich
klasztorów na górze Emei w południowym Sichuanie. W tym chronologicznie
najmłodszym ośrodku zostały połączone zalety twardej tradycji z Shaolin z miękkością
charakterystyczną dla szkół z gór Wudang. W rezultacie style powstały w tym ośrodku
były kombinacją ruchu i bezruchu, ćwiczeń wewnętrznych i zewnętrznych. Jednak
największy nacisk kładły na zręczność
i praktyczną umiejętność walki.
Trudne czasy dla
sztuk walki
Trzy opisane ośrodki rozwijały się harmonijnie przez kilka
wieków aż do powstania chłopskiego, które w 1644 roku obaliło dynastię Ming. Po
objęciu władzy przez dynastię Qing edyktem
cesarskim zakazano uprawiać sztuki walki, ponieważ obawiano się
"nadludzkiej" siły mnichów. Aby zachować sztukę Shaolin
postanowiono rozpropagować ją potajemnie wśród ludzi świeckich, co spowodowało,
że przekaz został zachowany. Kolejnym trudnym okresem dla sztuk walki był czas
po pierwszej i drugiej wojnie opiumowej (1839 i 1856) pomiędzy Chinami i Wielką
Brytanią. Walka z zachodnimi wojskami uświadomiło chińczykom, że tradycyjne
metody walki są w takich starciach bezużyteczne.
Na początku XX wieku, po upadku dynastii Qing, sztuki walki
powoli zaczęły się odradzać, ale rozwój ten znowu został zakłócony przez
historię. W 1928 wielokrotnie w swoich dziejach atakowana świątynia Shaolin została ostatecznie
zniszczona. Zginęło wówczas wielu mnichów, a znaczna część tekstów dotyczących
sztuk walki spłonęła. Po tym wydarzeniu rząd chiński podejmował próby
odbudowania wartości sztuk walki, ale II wojnie światowej komuniści zakazali
treningów tradycyjnych sztuk walki, poza pozbawionym wartości bojowych stylem
Wushu.
Odrodzenie nastąpiło dopiero dzięki rozpropagowaniu na cały świat
sztuk walki przez Bruce Lee. Gdy zaczęły one stawać się coraz bardziej
popularne na Zachodzie, mistrzowie-emigranci zaczęli przekazywać swoją wiedzę
wcześniej przekazywaną w tajemnicy z pokolenia na pokolenie osobom spoza Chin.
Narodziny i
popularyzacja Wing Tsun Kung Fu
Sztuki walki, które miały swój początek w klasztorze Shaolin
często obrastają legendami. Nie inaczej jest w przypadku Wing Tsun Kung Fu. Fakty historyczne opisujące powstanie tej sztuki
walki mieszają się z przekazami ustnymi, które przez lata mogły zostać
przekształcone. Prezentujemy najbardziej prawdopodobny przebieg zdarzeń, który
mógł przyczynić się do powstania Wing Tsun Kung Fu, koncepcji nastawionej przede wszystkim na samoobronę.
Burzliwe początki Wing
Tsun Kung Fu w klasztorze Shaolin
Twarde zasady nauczania kung fu w klasztorze Shaolin oraz
skuteczność takiego przekazywania wiedzy rozsławiła ten ośrodek na całe Chiny.
W efekcie, kiedy władze popadły w konflikt z Mandżurami, zaczęły szukać pomocy
właśnie u mnichów. Na zlecenie cesarza najbardziej doświadczeni seniorzy klasztoru dostali rozkaz stworzenia nowego,
efektywnego sposobu walki, który można by było przyswoić w stosunkowo
krótkim czasie (wtedy nauka kompletnego systemu trwała ok. 18 lat).
Do tego zadania została wyznaczona trójka doświadczonych
mistrzów: Miu Hin (Miao Hin), ekspert od mieczy motylowych, Chi Shin (Gee Shin)
znawca kija smoka oraz Ng Mui (czyt. Gim Moi) specjalizująca się w chińskim
boksie. Przystępując do pracy mnisi oparli się zarówno na szkołach sztuk walki wewnętrznych
jak zewnętrznych. Brali pod uwagę wady
i zalety dotychczasowych systemów kung fu wybierając z nich najlepsze założenia,
najbardziej skuteczne i przydatne techniki. W ten sposób stworzyli zasady i program
treningowy, który wymagał jedynie kilku lat treningu.
Tymczasem jednak klasztor był w poważnym zagrożeniu. Rząd
Manchu czując zagrożenie z jego strony wysłał wojsko, by zaatakować mnichów.
Nie udało się. Kolejny napad jednak zainicjowany przez Chan Man Wai, najwyższego
urzędnika cywilnego oraz mnicha Ma Ning Yee okazał się skuteczny. Podłożenie
ognia oraz jednoczesny atak wojsk z zewnątrz spowodował zniszczenie klasztoru zanim
system został dopracowany.
Kung fu, które
stworzyła kobieta
Z pożaru klasztoru uratowało się tylko pięć osób. Wśród
niech była przełożona klasztoru Ng Mui (mistrzyni stylu białego żurawia), opat
Chi Shin (Gee Shin), opat Pak Mei (Pak Mee), mistrz Fung To Tak (Fung Do Tak)
oraz mistrz Miu Hin (Mio Hin). Obecnie określa
się ich mianem Pięciu Starszych.
Ng Mui schroniła
się w świątyni Białego Żurawia (Bak Hok Koon) na górze Tai Leung, gdzie dopracowała
system. Traf chciał, że w okręgu, gdzie zamieszkała, zetknęła się z technikami
walki, które były zupełnie inne, innowacyjne i praktyczne. Jako kochająca kung
fu mistrzyni wciąż rozwijała się i udoskonalała swoje techniki, dlatego postanowiła połączyć poznane wcześniej
elementy z zupełnie nowymi. To natomiast doprowadziło do powstania zupełnie
nowej koncepcji kung fu, która pó źniej zyskała miano Wing Tsun.
Mniszka Ng Mui
spotyka Wing Tsun
U podnóża góry Tai Leung, oprócz mniszki ukrywał się przed
prześladowaniami Mandżurów również Yim Yee, członek organizacji Hung, wraz z
córką Yim Wing Tsun. Założyli mały
kram, w którym sprzedawali tofu. Yim Wing Tsun była bystrą i dzielną dziewczyną,
zaręczoną z Leung Bok Chauem, handlarzem solą z Fujian. Legenda barwnie
opowiada drogę do ich ślubu. Mówi o pewnym szefie lokalnego gangu, który chciał
Yim Wing Tsun zmusić do ożenku. W rezultacie ona i jej ojciec znale źli się w poważnym
niebezpieczeństwie. Ojciec w obawie o życie córki i swoje, zgodził się na to
małżeństwo. Poprosił jednak o czas, aby zgodnie z tradycją poinformować
obecnego narzeczonego Wing Tsun o zerwaniu zaręczyn. Z uwagi na duże odległości
między obojgiem miało to potrwać nawet rok. Ng Mui dowiedziała się o tym i
zlitowała się nad Wing Tsun. Zgodziła się uczyć ją stworzonej przez siebie
sztuki walki, aby ta mogła obronić się przed gangsterem. Wing Tsun udała się zatem wraz z Ng Mui w góry i zaczęła trenować kung
fu. Ćwiczyła dzień i noc z wielkim zaangażowaniem, co spowodowało, że opanowała
techniki po mistrzowsku. Po powrocie do miasteczka pokonała w walce
natarczywego adoratora i rozwiązała problem niechcianego ślubu. Niedługo potem
mniszka Ng Mui opuściła klasztor Białego Żurawia i wyruszyła drogę po całym
kraju. Przed podróżą kazała Wing Tsun bezwzględnie przestrzegać tradycji kung
fu, rozwijać i pielęgnować swoje umiejętności po zawarciu małżeństwa.
Po ślubie Wing Tsun
nauczyła kung fu swojego męża, Leung Bok Chaua. Wspólnie rozwijali i
doskonalili nowy styl. Zajmując się handlem często podróżowali i na pewno byli świadkami
wielu lokalnych turniejów i zwykłych bojek, które prawdopodobnie mogły mieć
wpływ na rozwój tego stylu kung fu.
Staranny przekaz Wing
Tsun Kung Fu z mistrza na ucznia
Leung Bok Chau, mąż Wing Tsun przekazał swoją wiedzę i doświadczenie
pewnemu zielarzowi i osteologowi o nazwisku Leung Lan Kwai. Ten nigdy nie pokazywał nikomu swoich umiejętności
mawiając, że nie są na widok publiczny. Kiedyś zapytał on swojego nauczyciela,
jaka jest nazwa tego stylu kung fu. Po krótkim zastanowieniu Leung Bok Chau
odpowiedział, że to kung fu jego żony, Wing Tsun. W ten sposób system zyskał swoją nazwę - Wing Tsun Kung Fu. Tak więc, chociaż słowa "wing tsun"
po chińsku znaczą "piękna wiosna", nazwa stylu nie pochodzi od pory
roku, ale od imienia legendarnej mistrzyni.
Leung Lan Kwai był bardzo ostrożny w doborze swoich uczniów.
Do tego stopnia, że przez całe swoje życie przyjął ich tylko dwóch. Jeden z
nich nauczył się tylko kilku technik ręcznych, ale drugi, Wong Wah Bo, poznał
cały system.
Wzbogacenie Wing Tsun
Kung Fu o techniki długiego kija
Wong Wah Bo był
aktorem chińskiej opery. W tamtych czasach trupy oper chińskich podróżowały po
rzekach dżonkami wraz z całą ekipą teatru oraz wyposażeniem od miasta do miasta
dając w nich przedstawienia. Wielu z tych aktorów znało różne sztuki walki,
które służyły im za materiał w przedstawieniach. Wong Wah Bo pływał na dżonce
razem z innym członkiem trupy - Leung
Yee Taiem. Okazało się, że jest on mistrzem w walce długim kijem. Techniki,
których używał, nazywały się "Lok
Dim Bon Kwun" (forma sześciu i pół punktu długiego kija). Tai nauczył
się tych technik od buddyjskiego mnicha Chi Shina (Gee Shina), towarzysza
mniszki Ng Mui z klasztoru Siu Lam, jednego z Pięciu Starszych, który tak samo
jak Ng Mui ukrywał się przed represjami ze strony dynastii Qing. Wong Wah Bo i
Leung Yee Tai podziwiali swoje umiejętności i zdecydowali się wymienić się swoją
wiedzą. Razem opracowywali sposób
adaptacji technik długiego kija do Wing Tsun Kung Fu. W ten sposób system
został wzbogacony, a Leung Yee Tai został jego spadkobiercą.
Gdy Leung Yee Tai był już w podeszłym wieku, przekazał swoją
wiedzę Leung Janowi, zielarzowi z Fatshan, który stał się kolejnym spadkobiercą
technik Wing Tsun Kung Fu.
Wing Tsun Kung Fu w
dobrych rękach doktora
Leung Jan
pochodził z bogatej rodziny. Prowadził w Fatshan aptekę i był lekarzem. Jako
wybitny przedstawiciel swojego zawodu cieszył się uznaniem wśród pacjentów. W
wolnym czasie studiował literaturę oraz sztuki walki. Znał wiele różnych
technik, ale chciał zgłębiać wiedzę i ją uporządkować. Nie uznawał technik
opierających się wyłącznie z sile i agresji, ani również tych przepełnionych
pięknymi, ale zbędnymi ozdobnikami. Długo poszukiwał idealnego systemu oraz dobrego
nauczyciela. Jego poszukiwania stylu i mistrza zakończyły się, kiedy spotkał
Leung Yee Tei i poznał Wing Tsun Kung Fu. Był
do tego stopnia zafascynowany tą koncepcją, że poświęcił resztę swojego życia
na jego dogłębne poznanie oraz doskonalenie umiejętności. Szybko osiągnął w
nich mistrzostwo, a dzięki swoim osiągnięciom stał się tak sławny, że liczni
wojownicy przybywali z różnych stron, by zmierzyć się z nim. Ostatecznie zyskał sobie tytuł "króla
Wing Tsun Kung Fu" a słowa Wing Tsun i Leung Jan stały się w Fatshan
synonimami.
Leung Jan nie postrzegał siebie jako nauczyciela Wing Tsun,
ale jego umiejętności kazały mu przyjąć uczniów. Zostali nimi m.in. jego dwaj
synowie, Leung Bik i Leung Tsun, jednak to nie oni zostali spadkobiercami
stylu.
Leung Jan zawsze po zamknięciu apteki ćwiczył Wing Tsun Kung
Fu razem z uczniami. W pobliżu znajdował się kantor, który prowadził niejaki
Chan Wah Shun. Codziennie po zamknięciu kantoru Chan Wah Shun podkradał się na zaplecze apteki Leung Jana i przez
szparę w ścianie obserwował ćwiczenia. Leung Jan stał się dla niego idolem kung
fu. Obserwował każdy jego ruch i starał się zapamiętać i powtarzać u siebie w
domu. W końcu zdecydował się poprosić Jana o naukę, ale on stanowczo odmówił. Nauczało się wówczas głównie członków
rodziny, aby zachować wiedzę o Wing Tsun Kung Fu w tajemnicy.
Wśród uczniów Leung Jana był chłopak o przydomku Wah
Drewniany Człowiek, który pewnego razu przyprowadził właściciela kantoru na
zaplecze apteki. Był tam tylko syn Jana, Leung Tsun, który chciał sprawdzić
jego umiejętności. Nie był on jednak sumiennym uczniem i podczas starcia uszkodził
ulubiony fotel ojca. Wieczorem doktor zauważył, że popsuty mebel strasznie się
chybocze. Starszy syn zrelacjonował mu wszystko, a w wyniku dalszych dociekań
wyszło na jaw, że właściciel kantoru nie tylko przyja źni się z jego uczniem, Wah
Drewniany Człowiek, ale również potajemne uczy się od niego technik Wing Tsun
Kung Fu. Leung Jan będący pod wrażeniem jego determinacji postanowił przyjąć go
na ucznia. W ten sposób Chan Wah Shun
stał się najlepszym uczniem doktora i poznał sekrety Wing Tsun Kung Fu.
Historia pierwszego
nauczyciela Yip Mana
Chan Wah Shun był mało wykształconym człowiekiem, ale za to
bardzo utalentowanym, zaciętym i upartym. Ponieważ zajmował się handlem,
pozostawał w bliskim kontakcie z marginesem społecznym, gdzie potyczka była
częstym sposobem rozwiązywania sporów. Miał zatem wiele okazji, by sprawdzić swoje
umiejętności. Bardzo szybko rozwijał się i ostatecznie został następcą swojego
mistrza, ówczesnym liderem Wing Tsun Kung Fu.
Wcześniej jednak urzędnicy dynastii Qing zaproponowali mu
objęcie stanowiska głównego instruktora kung fu przy oddziałach Ośmiu Chorągwi,
jak nazywano wojska Qing. Chan przyjął tę ofertę, ale tylko tymczasowo, a
następnie wrócił do Fatshan, by tam nauczać Wing Tsun Kung Fu. Jednak, podobnie
jak jego mistrz, nie postrzegał kung fu jako swojego głównego zajęcia, ale
raczej jako sposób spędzania wolnego czasu.
Przez trzydzieści sześć lat nauczania Chan wykształcił
szesnastu uczniów, wraz ze swoim synem Chan Yu Minem, który pó źniej zasłynął
jako "król kija siedmiu prowincji". Innym wybitnym uczniem Chan Wah
Shuna był Ng Chu So. Opanował on
cały system i pomagał swojemu nauczycielowi podczas treningów jako asystent.
Pod koniec XIX wieku mistrz Chan wynajął do ćwiczeń rodową świątynię
klanu Yip. Było to na 4 lata przed jego śmiercią. Przyjął wtedy szesnastego z
kolei, ostatniego ucznia. Miał wówczas siedemdziesiąt lat. Uczniem tym był
trzynastoletni chłopiec, gorący wielbiciel Chana i kung fu. Chan uczył chłopca
przez trzy lata, aż do śmierci. W tym samym roku rodzina chłopca wysłała go na
studia do Hong Kongu. Gdy Chan przyjmował go na swego ucznia, nawet mu się nie śniło,
że zostanie on niezrównanym mistrzem Wing Tsun Kung Fu. Jego imię stało się w
całym środowisku sztuk walki bardziej znane, niż któregokolwiek z poprzedników.
Zdobył sobie sławę cierpliwością i ciężką pracą. Tym chłopcem był Wielki Mistrz Yip Man.
Yip Man niepokonany
mistrz, który wprowadził Wing Tsun Kung Fu w XX wiek
Urodził się w 1893 roku w Fat Shan. Już jako dziecko
interesował się sztukami walki, dlatego jako nastolatek zaczął trenować Wing
Tsun Kung Fu. Po śmierci swojego pierwszego mistrza swoja naukę stylu
kontynuował u Ng Chu So, a po przeprowadzce do Hong Kongu pod kierunkiem Leung Bika,
syna Leung Jana. Na początku lat 40-tych
założył swoją pierwszą szkołę. Przez lata mimo, że przenosił ją wielokrotnie,
uczniów zainteresowanych Wing Tsun Kung Fu przybywało. Reputacja Yip Mana jako niepokonanego w walce w dużej mierze się do
tego przyczyniła.
Gdy Yip Man skoczył 72 lat oficjalnie zamknął szkołę i
przeszedł na emeryturą nauczając jedynie wybranych mistrzów na prywatnych
lekcjach. Leung Ting był jednym z niewielu uczniów, którym Wielki Mistrz Yip
Man przekazywał wiedzę. Tuż przed śmiercią mistrza zapytał on, kto zostanie
spadkobiercą całego systemu Wing Tsun Kung Fu. Yip Man odparł, że będzie to
osoba posiadająca najwięcej uczniów ze znaczącymi rezultatami (Roots & Branches
of Wing Tsun rok 2000). 2 grudnia 1972 roku Wielki Mistrz zmarł w wieku 79 lat
w swoim mieszkaniu na ulicy Tong Choi.
Wing Tsun Kung Fu na
całym świecie dzięki Sijo Leung Ting
Leung Ting rozpoczął swój trening Wing Tsun w wieku 13 lat.
Pierwszymi instruktorami byli bracia jego matki Cheng Fook i Cheng Pak, ćwiczący
w ówczesnej szkole Yip Mana. W wieku 18 lat został asystentem w ich klubie i
pomagał im w nauczaniu. Leung Ting był
ostatnim prywatnym uczniem Mistrza Yip Mana. Poznawał koncepcję w ostatniej
fazie nauczania mistrza jako prywatny uczeń "uczeń za zamkniętymi drzwiami.
Dzięki temu nauczył się najbardziej zaawansowanych i zmodyfikowanych pod kątem
skuteczności technik stylu. Dlatego Wing Tsun z jego przekazu różni się od
odmian nauczanych w latach 50-tych. Sijo Leung Ting zmienił także pisownię
swojej szkoły na Wing Tsun (wcześniej Wing Chun), aby odróżnić przekaz od
innych uczniów Yip Mana. W 1972 roku założył International Wing Tsun
Association. Propagował styl w Europie, a w latach osiemdziesiątych XX wieku
uczynił go najpopularniejszą odmianą kung fu w Europie. Wcześniej, w 1967 roku
za zgodą Mistrza Yip Mana otworzył Leung Ting Gym w Hongkongu - kwaterę główną
International Wing Tsun Association.
Przedstawicielem International Wing Tsun Association na
Europę wschodnią jest Si-Kung Nobert Maday (8. stopień mistrzowski), który od
wielu lat jest prywatnym uczeniem Sijo Leueng Tinga.
|
|